Merhaba, benim adım Ayşe Paçaro. Okulumu ve arkadaşlarımı çok seviyorum. Öğretmenimiz bizi 4 yıl boyunca okuttu. Ama ne yazık ki artık veda vakti. Çok üzgünüm. Okulumu ve arkadaşlarımı bir daha göremeyeceğim. Koşup oynadığım bahçemi, öğretmenimin güzel ve komik şakalarını, sürekli yere düşürüp kırdığımız tahta silgimizi, sınıfımızı, kitaplarımı, defterlerimi ve öğretmenimi...
        Sinirlendiğinde ters ters bakışlarını, güzel ve kötü anılarımı bir daha yaşayamayacağım.

        Bizim her yıl yaptığımız meşhur karpuz şenliğimiz. Sınıftaki velilerimiz birer karpuz alırlar, bahçede tüm sınıflara vermek üzere kesilir ve afiyetle yenir...Ama o kadar kalabalık olur ki bahçe, bize çok karpuz kalmadan yenip biter o karpuzlar... 

          Bir de her yıl yaptığımız sahil piknik etkinliğimiz var. O kadar coşkulu geçer ki tadı damağımızda kalır. Annelerimiz çok güzel yiyecekler hazırlar. Sahilde hem piknik hem de bol oynamalı, eğlenceli zamanlar geçiririz. Annelerimiz de bizimle birlikte eğlenirler. 

         Öğretmenimiz her cuma günü bize dua okutur ve sonra derse devam ederiz. Cuma günlerini çok severim o yüzden.

         Bunu söylemek benim için biraz zor ama ben 1. sınıftayken hiç okula gitmek istemiyordum. Sürekli annemin yanımda olmasını istiyor, öğretmenimin peşinde adeta yavru civciv gibi dolaşıp duruyorudum. Her teneffüste onunla birlikte öğretmenler odasına gidiyor yine onunla sınıfa geri dönüyordum. Bir süre sonra okula da arkadaşlarıma da alıştım. Artık okul bana güzel gelmeye başlamıştı. Ta ki okuma yazmayı öğrenene kadar! Çünkü benim 1. sınıfa gittiğim zaman el yazısı vardı ve ben el yazısında çok zorlanıyordum. Hiç sevmiyordum. Özellikle de "e" harfini yazarken çok zorlanıyordum. Yine okula gitmek bana eziyet gibi gelmeye başlamıştı. Sonra neyse ki düz yazıya döndük. Artık el yazısını bir kenara atıp düz yazı yazmaya başlamıştık. Ama tahmin edin ne oldu? Öğretmenimiz el yazısını unutmayalım diye her cuma günü türkçe dersinde el yazısı yazdırmaya başlamasın mı!!! Ben de bir kenara attığım el yazısını, attığım yerden geri alıp yazmaya başladım.  Ama bazı harfleri unutmaya başlamıştım bile. Bir tek "e" harfini unutmamıştım. Sanırım ömrümün sonuna kadar da unutmayacağım!

        Son sınıfta 3. sınıfta katılamadığım İFET oyunlarına da katılma şansı verdi öğretmenim. Ve 1. olduk:-) Okul biterken bu benim için yine unutulmayacak bir anı oldu. 

         Unutamayacağım daha o kadar çok şey var ki sanırım yazmakla bitmeyecek.

       Veda'nın sözlük anlamı: Sevilen birinden veya yerden ayrılan...

        Öğretmenimi o kadar çok seviyorum ki, ben ona veda etmiyorum aslında. O benimle hep biliyorum. Onu hiç bırakmayacağım, arayıp soracağım... Her fırsatta ziyaretine geleceğim.  Hakkını hiç bir zaman ödeyemeyeceğim biliyorum. 

         Benim Öğretmenim "Adem Kumcu"  bir tanedir ve ondan başka da bir tane yok!

         Seni Çok Seviyorum Canım Öğretmenim...

                                                                Ayşe PAÇARO