ANNELER GÜNÜ TOPRAK ANA Hayatı anlamlı ve değerli kılan birçok kelime hep onun adıyla başlar. Bütün bir ömür onunla anlamlıdır, onunla güzelleşir, tat verir bize. Bizim yaratıcıdan sonra ilk koruyucumuz, yoldaşımız, duacımız O’dur. Onunla hayata başlar, hayatı öğrenir ve hayata tutunuruz. Eşyayı, isimleri, çevreyi, insanları, dostluğu, sevgiyi, fedakârlığı canı, cananı onunla öğreniriz. Hayatımızın bütün çizgileri onunla başlar ve biter... Kalbimizin ilk çarpıntısını ona söyler, mutluluğu beraber paylaşır, mutluluktan ağlarız... Kalbimiz daralıp, dualara muhtaç olduğumuzda yağmurun toprağa koştuğu gibi ona koşarız... Olumsuzluklar üst üste geldiğinde ağlamak için şefkatli bir kucak, teselli edecek bir el ve sımsıcak bir yürek aradığımızda tereddütsüz ilk ona gideriz. İçimizdeki fırtına onunla diner. Sarar sarmalar bizi, onun yanında kara bulutlar dağılmaya başlar. O sihirli eller saçlarımızda dolaştıkça toprak kokulu sevgi kalbimize işler; rahatlar, kendimize geliriz. O güç ve sevinçle tekrar hayata tutunuruz. O kutsal ve özel sevginin her an özlemini duyarak dünyanın dertleriyle boğuşmaktan bitap düşeriz. Her yorgunluk kulağımıza fısıldanan sözlerle kaybolur: “Evladım, yavrum, kızım, oğlum, cancağızım…” Anlarız ki bütün sıkıntılardan kurtuluşun yolu O ve onun duasıdır... Koşar adımlarla tekrar ona yöneliriz. Her defasında yeniden özlem ve hasretle bekler kuzusunu... Yaşamını adadığı evladının gelişi gözyaşlarını bir nebze olsun dindirir, ama bazen anlamak istemez uzun ayrılıkları, uzak kalınışları anlamlandıramaz çoğu zaman. Bazen de uzun zaman ayrılıkları onu kedere sürükler. Özlem hastalığına tutulur. Oysa her şey bize onu işaret eder, onunla var olduğumuzu gösterir. Ama biz evlatlar; belalar üzerimize sel gibi gelmedikçe anlamayız bu büyük ve inanılmaz sevgiyi, bağı, o koruyucu meleğin bizim hayatımızdaki yerini, değerini... Her ağlayış, etkiler insanı; ama bir annenin ölümü karsısında evladının gözyaşına dayanmak mümkün mü? Hangimiz böylesine ağır ve anlamlı bir hüzün karsısında için için ağlamadık ki… Herkesin en zayıf anı ve hepimizin ortak noktası... Ve o an, aynı olduğumuzun ispatı... İlk yuvamızın yıkılışı, aslında bizim yıkılışımızın başlangıcı, belki de bütün insanlığın bu kadar çok sarsılması ondan... Hayat görüşleri, dünyaya bakış açıları ne kadar farklı olursa olsun, hepimizi birleştiren, bizi birbirimize sevimli kılan O’dur, onun varlığıdır... An gelir, birine çok kızarız ama bir anne türküsü söyler, kalp teline dokunur, bizden biri olur… Anne varlığı birleştirir hepimizi, ortak paydamız olur. Önyargıları atar, birleşiriz... Çünkü onun adı hepimizin masumiyetini geri getirir. Bir anda o melek ruhlu günlerin temiz yüzlü çocukları oluruz, arınırız öfkeden, kinden nefretten... Bütün kötülükler onun adıyla, sevgisiyle yok olur, uzaklaşır bizden. Dile gelen nağmeler hepimizi bütünleştirir... Bir safta kardeş ve “Bir” oluruz. Sağı solu, ötesi berisi yoktur bu derin ve en anlamlı sevginin. Biri sol yanımdan seslenir anama, diğeri sağ yanımdan; duygular, hıçkırıklar, hüzünler ortak. Sevdamız ortak. Bizi hayata bağlayan, başlatan yüreğimiz ortak. Anne özlemini daha derin duyduğumuzda, çaresizce bir şefkat eli aradığımızda, Nazım Hikmet'in mısraları bağdaş kurar yüreğimize; Annem! Özleminle içim yanar kavrulur Şu İstanbul sanki bana dar olur Yavrum diye bir sarılsan ne olur Yüreğim hasretinle kor oldu annem Anne ölümünün bizim için bir yıkım olduğunu düşünüp boşluğa sürüklendiğimizde, o an hayatın bir son olduğu hayali dağlarken kalbimizi, Necip Fazıl’ın su gibi akan, yüreğimizi serinleten mısraları anlam katar ölümlerin en acısına; … Sanma bir gün geçer bu karanlıklar, Gecenin ardında yine gece var; Çocuklar hıçkırır, anneler ağlar, Yaşlı gözlerinle kal anneciğim! Gözlerinde aksi bir derin hiçin, Kanadın yayılmış, çırpınmak için; Bu kış yolculuk var, diyorsa için, Beni de beraber al anneciğim!... Yusuf Hayaloğlu’nun duygu yüklü titrek kaleminden dökülen ve Ahmet Kaya’nın sesiyle dimağlarımıza lezzet veren mısraları hatırladıkça tüylerimizin diken diken olduğunu hissederiz; Benim hiç hayalim olmadı anne... Ne seni rahat ettirdim, Ne kendim ettim rahat... Bir mutluluk fotoğrafı bile çektirmedi bu hayat! Kaybolmuş bir anahtar kadar Sahipsizim anne... Ne omzumda bir dost eli, Ne saçımda bir şefkat... Her sıkıntının ve her acının sonunda ona sığınma ihtiyacı hissedip kendimizi güvende gördüğümüzde, en gizemli duygularımızı onunla paylaşmak istediğimiz anlarda Yavuz Bülent Bakiler tercüman olur bize; Anneciğim bilmem farkında mısın? Söylenmemiş en mübarek, en aziz Duygularla çepe çevre çaresiz Sana yöneldiğimin farkında mısın? Hayatı anlamlı ve güzel kılan her yol bizi ona götürür. İstesek, istemesek de kendimizi bulduğumuz her yer ondan alır ilhamını. “Ana-dolu” onunla hayat bulur... “Ana-vatan” onunla güzelleşir, “ana-yollar” onun adıyla sevenleri, hasret çekenleri birleştirir... “Ana-kentler” onun adıyla şekil alır. “Ana-fikirlerimiz” onun adıyla güzellik ve anlam kazanır. “Ana-arterlerle” şehirlerimize ışık gelir. “Ana-kuzusu” denince sevimli oluruz her daim. “Ana-menü” ile doyar karnımız. “Ana-hatlarıyla” özetleriz her fikri. “Ana” ile başlar hayatımız ve ana olmadan devam edemez bu kısa ömür... Toprak; kutsalı misafir eden; en sevgilinin sığınağı, istirahatgahı… Toprak, mütevazı ama değerli… Toprak, İnsanoğlunun hammaddesi, hamuru… Toprak, ana olur, kucak açar… Toprak kimseyi reddetmez. Şefkattir, merhamettir toprak… Ne çok benzer bu toprak, analarımıza… Ana da sarar sarmalar, toprak gibi. Belki de annelerimizi misafir ettiği içindir ki göklerin gözyaşından sonra bu kadar güzel kokar toprak... Toprak, bütün annelerin güzelliğini simgeleyen sığınak... Bize türlü türlü nimetler veren sunak. Sevdiklerimizi o büyük güne kadar ağırlayan “Toprak-Ana", şefkatli kucak! Anama, yaşam kaynağıma, duacıma, meleğime iyi bak…
|
|
2485 kez okundu
YorumlarHenüz yorum yapılmamış. İlk yorumu yapmak için tıklayın |
|
|
| Adem KUMCU | |
| ÖĞRETMENLİK ; YAŞAMAKTIR, HİSSETMEKTİR , SEVMEKTİR , DEĞER VERMEKTİR | |
|
|
| Ali Berkay Düzenli | |
| VEDA | |
|
|
| AREN POYRAZ ARSLAN | |
| Ben Baba Olsaydım | |
|
|
| Beren Ece ÇEVİK | |
| VEDA MEKTUBUM | |
|
|
| Berra Kara | |
| DEPREM OLDU | |
|
|
| Burhan Efe Şen | |
| VATAN BİRLİĞİ | |
|
|
| CİHANGİR YARGICI | |
| CANIM ÖĞRETMENİME VE 4/C'YE VEDA | |
|
|
| Ecem Pehlivan | |
| HİÇ UNUTULURMU İLKOKUL YILLARI | |
|
|
| Ela Aydın | |
| VEDA | |
|
|
| Emir Akkuş | |
| DEPREMZEDELERE YARDIM | |
|
|
| Emira Yüksel | |
| Annemin kızı | |
|
|
| EMİR METE KISAKÜREK | |
| okulum | |
|
|
| HANZADE ÇETİNKAYA | |
| DEPREM | |
|
|
| Hasan Batu Usta | |
| DEPREM | |
|
|
| Kaan Yilmaz | |
| 4C Veda | |
|
|
| Kadir Murat ÖZTÜRK | |
| HOŞÇA KAL C ♡ | |
|
|
| Kuday Uras Türkoğlu | |
| ÖĞRETMENİM | |
|
|
| M.EMİRHAN GÜNEL | |
| SEVGİLİ ÖĞRETMENİME VEDA | |
|
|
| Mert ŞENER | |
| ÖĞRETMENİM | |
|
|
|
| Merve Zeynep Üstün | |
| OKULUMDAKİ HERKESE VEDA | |
|
|
| Necibe Yonca Köse | |
| Veda | |
|
|
|
| Nehir AYDIN | |
| BEN ANNE OLSAYDIM | |
|
|
| Nehir Baysal | |
| Elveda 4-C | |
|
|
| Nisa Derin Kaya | |
| TÜRKİYE TEK YÜREK | |
|
|
|
| Ömer Coşar | |
| YORGUN VE MUTLU | |
|
|
|
| Ömer Tiryaki | |
| BABAM | |
|
|
| Poyraz Ömeroğlu | |
| DEPREM | |
|
|
| Reyyan Yanık | |
| AİLE KRONOLOJİM | |
|
|
| SENA BALIKÇI | |
| ANNE SENA | |
|
|
| S.YİĞİT KELEŞ | |
| MEMLEKET | |
|
|
| Toprak Topal | |
| Okuluma veda | |
|
|
| Yağız Canbesler | |
| Ben baba olsaydım | |
|
|
| Yağmur Şimşek | |
| 4 C Sınıfına VEDA | |
|
|
| Zeynep Bektaş | |
| 6 Şubat Depremi | |
|
|
| Zeynep Ada Acar | |
| VEDA | |
|
|
| Ada AKDENİZ | |
| İşte benim hayatım | |
|
|
| Ada ERSOY | |
| ÖĞRETMENİME VEDA | |
|
|
| Alper HlYAMLIOGLU | |
| VEDA | |
|
|
| Asya Naz ÇİN | |
| Canım öğretmenim | |
|
|
| Ayşe PAÇARO | |
| Biyografim | |
|
|
| Ayşe Ece GİRDİNLEN | |
| HAYATIM | |
|
|
| Azra Duru TİMURKAAN | |
| ❤️Benim Hayatım❤️ | |
|
|
| Berrak ARSON | |
| Veda | |
|
|
| Buğra Utkan KOZANOĞLU | |
| Veda | |
|
|
| Defne Su ÇELEBİ | |
| Yeni Bir Yıl | |
|
|
| Deniz AKDENİZ | |
| ben deniz | |
|
|
| Duru ÇIPLAK | |
| BENİM YAŞAM ÖYKÜM | |
|
|
| Eda YILMAZ | |
| VEDA | |
|
|
| EFE KÖKEN | |
| Benim Hayatım | |
|
|
| Ege YETİM | |
| Benim Öyküm | |
|
|
| Ege Bahar ÖĞMEN | |
| İŞTE BENİM HAYATIM | |
|
|
| Elif Rana KURT | |
| Hayat Hikayem | |
|
|
| Emir YETİŞEN | |
| ORMANLARIN ÖNEMİ | |
|
|
| Hasan Eymen YÖNDEM | |
| CANIM ÖĞRETMENİM | |
|
|
| İnci GÜRSOY | |
| Dedemin Hatıraları | |
|
|
| Kayra Ege Özdilli | |
| Hayatım | |
|
|
| Kerem ÖZBAY | |
| Hoşçakal 4/C | |
|
|
| Mehmet Selim ŞENTÜRK | |
| Benim Hayatim | |
|
|
| Melek ÇELİK | |
| ELVEDA | |
|
|
| Mert ATEŞ | |
| VEDA | |
|
|
| Muhammed Metin HARMANCI | |
| ANAANNEMLE RÖPPORTAJ | |
|
|
| muhammet emir sağır | |
| Dedem ile Röportaj | |
|
|
| Onur GÜLŞEN | |
| 8 Yasına Kadar Hayatım | |
|
|
| Rahşan Işıl MERT | |
| VEDA | |
|
|
| Sarp VATANSEVER | |
| VEDA | |
|
|
| Tarık KÜPELİ | |
| Eskiden çocukluk nasıldı? | |
|
|
| Tebessüm KUMCU | |
| VEDA | |
|
|
| Tolga ÇİĞDEM | |
| Benim Hayatım | |
|
|
| Üzeyr GÖKÇE | |
| Okuluma Veda | |
|
|
| Yağız Miraç Göl | |
| Veda | |
|
|
| Yusuf DERE | |
| Öğretmenim canım benim | |
|
|
| Zeynep KOCATAŞ | |
| HAYATIM | |
|
|
| Zeynep Koralturk | |
| babam ile röportaj | |
|
|
| Zeynep ÖZCAN | |
| Canım Öğretmenim | |
|
|
| Zeynep Begüm ŞAHİN | |
| VEDA | |
